The one with the ideal theory

Εδώ και πάλι, με μία κούπα καφέ στο χέρι, καθισμένη σε έναν καναπέ, με τεράστιο φούτερ, χουχούλικες παντόφλες, να βλέπω ταινίες και να προσποιούμαι εδώ και τρείς μέρες ότι είναι Κυριακή. Υποτίθεται ότι φέτος θα ήταν για εμένα ένας χρόνος ξεκούρασης. Κάθε άλλο βέβαια. Αλλά μου αρέσει. Ο χρόνος που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο, πού θα είσαι του χρόνου. Κάθε χρόνος έτσι είναι μόλις πάρεις το πτυχίο σου. Τρομακτικό. Αλλά συναραπαστικό. Γιατί αν ένα όνειρο δεν είναι τρομακτικό δεν είναι αρκετα μεγάλο. Για όλους εσάς που βρίσκεστε στην ίδια φάση έχω να σας πω κάτι που είπα στον εαυτό μου και που μου είπαν για να ηρεμίσω σε μία κρίση εαυτού και ονείρων που με έπιασε πριν μία εβδομάδα. Υπάρχουμε και εμείς που κάνουμε μεγάλα όνειρα. Και που προσπαθούμε να τα κάνουμε πραγματικότητα. Και μας πιάνει ο πανικός του τύπου και-αν-αποτύχουμε-τι; Δεν υπάρχει αποτυχία αν προσπαθείς να κάνεις τα μεγάλα σου όνειρα πραγματικότητα. Αν έχεις προσπαθήσει αρκετά. Δεν είναι λούζερ αν σκέφτεσαι έτσι. Απλά που και που πρέπει κάποια πράγματα να τα βάζουμε κάτω και να τα κοιτάμε ως μέρος μίας ολόκληρης ζωής. Πόσο αξία έχει τώρα αυτό για το οποίο χτυπιέσαι; Αν τα καταφέρεις μπράβο σου. Αν όχι δεν πειράζει. Γιατί; Γιατί έκανες ότι μπορούσες. Γιατί δεν σταμάτησες να προσπαθείς. Ποτέ δεν ξέρεις τί μπορεί να σου φέρει μία αποτυχία. Ίσως περισσότερη ευτυχία από ότι θα σου έφερνε η επιτυχία σου. Πόσο σωστές επιλογές μπορείς να κάνεις στα 22 σου; Πόσο τις έχεις σκεφτεί και τί εμπειρίες έχεις για να κρίνεις αν είναι η σωστή; Είναι ονειρό σου, αλλά ίσως να είναι ένα όνειρο φτιαχτό από το περιβάλλον σου. "Καλό θα ήταν μετά το πτυχίο σου να κάνεις μεταπτυχιακό" "Το καλύτερο θα ήταν να έμπαινες στην τάδε σχολή". Και να πως έχτισες εσύ το όνειρό σου. Αυτό που προσπαθώ να πω μάλλον είναι ότι, το όνειρό μου είναι να κάνω το τάδε μεταπτυχιακό στο τάδε πανεπιστήμιο στην τάδε χώρα. Έκανα τα πάντα, με βάση τις συγκεκριμένες συνθήκες και επιλογές μου. Ξέρω ότι είναι απίθανο να το πετύχω. Αλλά μόνο και μόνο που μπήκα στη διαδικασία να κάνω αίτηση να μπω στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο, νιώθω καλά. Από την άλλη και να μην πετύχω σε τίποτα αυτήν περίοδο θα είμαι οκ. Γιατί θα έχει ανοίξει ένας δρόμος νέος για εμένα. Που διαφορετικά δεν θα είχα σκεφτεί να ακολουθήσω. Για εσένα που τα έχεις μπλέξει με τα ερωτικά σου για παράδειγμα. Πέφτεις στα πατώματα για κάποιον/α. Σε γράφει. Βρίσκει άλλον/η. Ε θα είσαι πολύ χαζός αν συνεχίσεις να είσαι στα πατώματα, γιατί πολύ απλά σου έδειξε το δρόμο για κάτι άλλο και εσύ κοιτάς μία πόρτα κλειδωμένη. Μία ζωή την έχουμε. Και καθόλου κλισέ δεν είναι. Γιατί όπως είπα και πιο πάνω αν βάλεις τα πράγματα που σε ταλαιπωρούν σε μία κλίμακα "ζωής" θα καταλάβεις τί έχει αξία και τί όχι. Θα δεις ότι κάποια πράγματα που τώρα σε κάνουν να πνίγεσαι είναι απλά ένα δύσκολο λεπτό σε μία ολόκληρη ημέρα. Είναι εύκολο να βρίσκεις αφορμές για να θέτεις τον εαυτό σου στη θέση του θύματος. Αλλά είναι πολύ δύσκολο να βάζεις τον εαυτό σου στη θέση του νικητή ακόμα και όταν όλα δείχνουν πως είσαι χαμένος. Πολλα λόγια για να περιγράψω τί; Κάτι για το οποίο παλεύω και εγώ. Μία θεωρία ιδανική. Αν όμως έστω και λίγο την εφαρμόσεις. Θα είσαι ευτυχισμένος. Και για εμένα αυτό και μόνο έχει σημασία. Και όχι γιατί ζώ σε ένα ροζ σύννεφο. Αλλά γιατί προτιμώ να δημιουργώ μία πραγματικότητα ιδανική για εμένα και τους άλλους. Χωρίς φόβους και αρνητισμούς. Και αυτό δεν έχει να κάνει με χρήματα, με συνθήκες διαβίωσης. Αυτό έχει να κάνει με το πώς επιλέγεις να αντιμετωπίζεις τη ζωή. Στο πίσω κάθισμα ή στη θέση του οδηγού;