Lost

Χαμένη ανάμεσα σε αυτό που είσαι και αυτό που θα έπρεπε, που θα ήθελες. Μία ηρωίδα ρομαντικής κομεντί, ένα στιχάκι μίας ροκ μπαλάντας, μία ομοιοκαταληξία ενός συγκινητικού ποιήματος, μία καλοντυμένη φιγούρα εξωφύλλου, ένας τίτλος βιβλίου. Θα μπορούσε να είσαι εσύ. Είσαι; Εσύ;

Ξυπνάς το πρωί, πίνεις καφέ. Έτσι δεν κάνουν; Ντύνεσαι κομψά, με δικές σου μοναδικές ατέλειες, μπαίνεις, χαμογελάς, χαιρετάς. Έτσι δεν κάνουν; Κινέζικο ρύζι με κάρι, μπλέκεις τα δάχτυλά σου στα ξυλάκια. Πόσο θα ήθελες ένα κουτάλι! Ένα κοσμοπόλιταν, ή όχι; παχαίνει; Ποιός ξέρει; Θα ψάξω μετά αν έπρεπε. Φωτογραφίες. Έτσι ήμουν. Όπως ήθελα. Μπράβο, επιτυχημένη ήμουν. Και μετά ξαπλώνεις, κάπου ανάμεσα στα πολλά σου μαξιλάρια, λες και βόλεψαν ποτέ κανέναν. Αλλά έτσι πρέπει. Το κινητό σου δίπλα, μία κλήση δρόμος το όνειρο από την πραγματικότητα. Σου στέλνει, τί πρέπει να απαντήσω; Θα με σκέφτεσαι; Του αρέσω; Εγώ ή αυτό του κούλ κορίτσι που ήμουν σήμερα;

Έρωτας! Ευτυχία!

Αυτά πρέπει να προβάλλω. Αυτά δείχνουν παντού. Είναι το ζουμί. Έρωτας. Δύσκολο. Θα το βρω. Θα το κάνω. Το στόρι λένε ότι έχει κάπως έτσι: Τον κοιτάς, σε κοιτάει, φιλί για καληνύχτα, ένα άγγιγμα στη μέση, τα όνειρα το βράδυ, μία αναπάντητη-παλιά / ένα λαικ έστω-, συμβουλές από κολλητές, γνωστούς αγνώστους. Μου είπαν τί πρέπει να κάνω. Όλα δείχνουν ότι ζω τον έρωτα. Σαν αρχή της αγαπημένης μου ταινίας, σαν στροφή του αγαπημένου μου τραγουδιού. Ερωτευτήκαμε, γιατί χουχουλιάζουμε ανάμεσα σε ένα σκηνικό φτιαγμένο από τζάκι, λουλούδια, φιλιά και γλυκόλογα. Λίγη αντίσταση, κάποιος πόλεμος, για να γίνει πιο πιασάρικο. Χαμογελώ λες και κάπου υπάρχουν κρυμμένοι φωτογράφοι να αποθανατίσουν τη σκηνή. Εγώ είμαι, ηρωίδα της δικής μου ρομαντικής κομεντί.
Ή του δράματος. το κορίτσι που πονάει, που κανείς δεν το σκέφτεται, που με άφησε με μισό μπουκάλι κρασί στη μέση της Αγίας Ειρήνης, εκεί έπρεπε να είμαι τώρα. Σκηνή νούμερο 10. Να κλαίω και να οδύρομαι, μέσα στο κόκκινο φόρεμα μου, κρεμασμένη στα ψηλοτάκουνά μου, με μαύρα τσαλακωμένα μάτια. Έτσι δεν πρέπει να είναι; Κι αν δεν νιώθεις τον πόνο γιατί απλά έπαιζες στην ταινία που έφτιαξες, δεν πειράζει, πρέπει. Έχεις να πεις ιστορίες. Να γράψεις. Για να ξαναγελάσεις.

Εσύ είσαι αυτή; Μία μορφή δική σου, πασπαλισμένη με τη γλυκόξινη σάλτσα που αρέσει σε όλους. Ζεις τη ζωή σου; Σου θυμίζεις σε τίποτα το κορίτσι με τα ξυλάκια; Το παιδάκι που το κορόιδευαν; Δεν είσαι πια έτσι. Άλλαξες. Ευτυχώς. "Βρήκες τον εαυτό" σου μέσα από την ταινία σου. Τώρα είσαι εσύ η ηρωίδα. Σε μία παράσταση που θεατής είσαι και εσύ ακόμα. Θα χειροκροτήσετε άραγες στο τέλος; Και όταν πέσει η αυλαία; Θα είσαι πάλι εσύ;