My winter to-do-list is full of pink snow




Αγαπώ τα Χριστούγεννα για αυτό και τα καταπιέζω να έρθουν λίγο πιο νωρίς. Δεν ήμουν από τα παιδιά που έγραφε γράμματα στον Άγιο Βασίλη, ήμουν όμως από εκείνα που ρωτούσαν συνεχώς να μάθουν για το πού ζει και τί κάνει. Ήξερα ότι δεν ερχόταν προς τα εδώ γιατί του πέφτει μακριά. Το αγαπημένο φυσικά δεν ήταν να στολίζω το δέντρο, γιατί πολύ απλά θα έβαζα λάθος τα στολίδια. Το αγαπημένο μου ήταν να ρίχνω στο τέλος το χιόνι, το οποίο έκρυβε διακριτικά τα φωτάκια. Κι όμως εμένα μου αρέσουν τα εκνευριστικά για πολλούς φωτάκια με τα τραγούδια.

Είναι μαγικά τα Χριστούγεννα, είναι όμορφα, κάτι που όσο μίζερος και να είσαι οφείλεις να παραδεχτείς. Τα λαμπιόνια, το ψεύτικο τις περισσότερες φορές χιόνι, τα δώρα, τα στολίδια που σπάνε το κατεστημένο και παίρνουν κολακευτικά λόγια από τους καλεσμένους, οι κουραμπιέδες, η βασιλόπιτα και όλα αυτά τα κλισέ δημιουργούν την τέλεια ατμόσφαιρα. Σε αναγκάζουν να πετάξεις μακριά, να σκάσεις ένα δειλό χαμόγελο ακόμα και αν περνάς την πιο μαύρη σου μέρα.

Η μαγεία βρίσκεται όλη στο συναίσθημα. Χουχούλικη διάθεση. Θες να πιεις την ζεστή σοκολάτα, να φας ότι υπάρχει γύρω σου και μετά να λες «γαμώτο πως θα χωρέσω στο φόρεμα της πρωτοχρονιάς». Θέλεις να ακούς χριστουγεννιάτικα τραγούδια, με λίγο τζαζ, να βλέπεις Friends και ταινίες της Disney και να λες τους διαλόγους για πολλοστή φορά μαζί με τους πρωταγωνιστές. Και δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό. Γιατί είναι φυσιολογικό να σε ρουφάει ο καναπές και το κρεβάτι σου και να σε σκεπάζει το κουβερτάκι και το πάπλωμά σου, να κοιτάς από το παράθυρο και να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις πως φέτος θα χιονίσει.

Όπως και να έχει στην γκρίζα καθημερινότητα σου μπαίνει λίγο χρώμα. Είμαστε δύο ειδών άνθρωποι σε ένα εξάλλου: αυτοί του χειμώνα και αυτοί του καλοκαιριού. Το καλοκαίρι νιώθω σαν πολλούς άλλους πως είμαι στα νερά μου. Μου πάει και του πάω. Αναζητώ το νερό όσο τίποτα. Να βουλιάζω και να απομονώνομαι εκεί που πραγματικά θεωρώ πως ανήκω. Τα Χριστούγεννα είμαι το κορίτσι εκείνο από τα παλιά. Χοροπηδάει όταν κοιτάει το δέντρο φωτισμένο, τραγουδά το "άγια νύχτα" όλη μέρα, σε άσχετες στιγμές, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Τρώει περισσότερη άχνη παρά κουραμπιέδες. Βλέπει καρτούν όλη μέρα και φυσικά Serendipity. Ίσως κλάψει και λίγο αλλά είναι η βαριά αυτή ατμόσφαιρα.

Όταν νιώθεις πως χάνεις πολλές φορές τον εαυτό σου μέσα στην καθημερινότητά σου, οι εποχές αυτές μπορούν να σου υπενθυμίσουν ποιά είσαι, πού πας, τί θες και γιατί. Όσο και να σε αναγκάζουν να χάσεις αυτό το αίσθημα των γιορτών, μην εγκαταλείψεις τη μαγεία. Αξίζει να το κρατήσεις. Το δικό μου to do list για τις γιορτές αυτές και τις επόμενες και τις μεθεπόμενες, εκφράζεται μέσα από μερικές, προφανώς δανεικές από το τουμπλρ, φωτογραφίες, που πιστεύω θα σε πείσουν να κοιτάξεις λίγο πιο ζεστά τις γιορτές... όπως τότε.























Comments

  1. luv it....αν και δε νομίζω πως υπάρχει κάποιος που να εκνευρίζεται από τα φωτάκια που τραγουδάνε....

    ReplyDelete
    Replies
    1. Thank you που άφησες το σχόλιό σου.. Παραδόξως έχω ακούσει πολλούς που θέλουν να καταστρέψουν αυτά τα λατρεμένα φωτάκια. Άσε που δεν υπάρχουν παντού και έτσι ούτε εγώ τα πήρα φέτος!!

      Delete

Post a Comment

Popular posts from this blog

"She lives the poetry she cannot write" - Oscar Wilde

life goes on people

When I lose control..