today i saw...


Σήμερα είμαι στεναχωρημένη. Όχι γιατι δεν μου πήγε καλά η μέρα. Ίσα ίσα πέρασα όμορφα, γέλασα, έμαθα, έφαγα. Αλλά πέρα απο τα συνηθισμένα σήμερα ΕΙΔΑ!

Δεν είναι ξέρεις ότι δεν έχω ξαναδεί, αλλά σήμερα πόνεσα. Για τί πράγμα μιλάω;

ΏΡΑ 15:00. Καταμεσήμερο. Όμορφη, ηλιόλουστη μέρα. Τίποτα δεν κρυβόταν από τον ήλιο σήμερα. Κι εμείς μετά το μάθημα είχαμε πάει να φάμε. Λέω στην Ματίνα "κοίτα".

Ήταν 3 πρεζάκια μαζεμμένα σε μια γωνία.Δεν κρυβόντουσαν, Δεν ντρεπόντουσαν. Ο ένας από τους 3 είχε κατεβάσει το παντελόνι του. Ναι! μέρα μεσημέρι. Ο αλλός του έχωνε ένεση. Μάντεψε πού. Ο 3 απλά, κοιτούσε.

Είχα ακούσει κάπου κάποτε, ότι στο τελευταίο στάδιο οι ναρκωμανείς την ένεση την χτυπάνε στα γενετικά τους όργανα, γιατί όπου αλλου δεν νιώθουν πια τίποτα. Έχω ακούσει ότι κάνουν την ένεση και στο μάτι. Αυτό με είχε σοκάρει περισσότερο.

Μισή ώρα αργότερα, όταν πια είχαμε τελιώσει το φαγητό μας και φεύγαμε, είδαμε ακριβώς το ίδιο θέαμα, με άλλους πρωταγωνιστές, 5 μέτρα πιο κάτω. Κανένας δεν κρυβόταν, κανείς δεν φοβόταν κανέναν. Σαν να έπρεπε εγώ να περάσω και να το δω αυτό και να πω "Α σιγά". Σε αυτήν την κατάσταση έχουμε φτάσει, στην απόλυτη αδιαφορία μέσα στην πιο εγωιστική κοινωνία.

Με ενόχλησε. Οχι για αυτά που λένε μερικοί ότι μου χαλάει την ηρεμία και λοιπές βλακίες. Με ενόχλησε για αυτούς τους ανθρώπους που έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο. Με ενόχλησε γιατι δεν υπήρχε κανείς να του πει "μην το κάνεις".

Αυτό δεν έγινε στο πιο απόκοσμο, παρακμιακό μέρος της Αθήνας. Αυτό γίνεται κάθε μέρα στο κέντρο της πόλης. Άνοιξε το παράθυρό σου και δες το. Άνοιξε τα μάτια σου και δες το. Και όχι για να πεις ότι σου χαλάνε την αισθητική. Αλλά για να δεις, να ξέρεις, να πεις, να βοηθήσεις.

Comments

Popular posts from this blog

"She lives the poetry she cannot write" - Oscar Wilde

life goes on people

When I lose control..