all you need is a cupcake...

Κάπως έτσι θυμάμαι τα παδικά μου χρόνια. Κάναμε πάρτυ με την αδελφή μου και γέμιζε ο κόσμος cupcakes, φτιαγμένα απ' τα χεράκια της γιαγιάς, με αγάπη. Και εγώ είχα καημό σε όλη τη διάρκεια του πάρτυ, μην τα φάνε όλα τα παιδάκια και δεν μείνει τίποτα για εμέ. Τις περισσότερες φορές βέβαια τα άλλα τα παιδάκια δεν προλάβαιναν να ακουμπήσουν,γιατι όρμαγα εγώ, κι αν τυχόν το παράκανε κανένα έπαιρνε δώρο το φονικό μου βλέμμα.

Και τώρα αυτή η γλυκήτατη τέχνη έχει γίνει της μόδας κι ο κόσμος έχει γεμίσει μικρούλικα γλυκούλικα μαγαζάκια με cupcakes. Δεν έχω επισκεφτεί ακόμα κανένα, γιατι πιστεύω στα αλήθεια ότι από την συγκίνηση θα βάλω τα κλάμματα μέσα στο μαγαζί και επίσης θα έχω τόσο μεγάλο πρόβλημα του τί να διαλέξω που θα με βγάλουν έξω και θα βάλουν ταμπέλες σε όλα τα cupcakαδικα "ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΤΡΕΛΗ ΞΑΝΘΙΑ ΜΕ ΤΑ ΦΟΥΝΤΩΤΑ ΜΑΛΛΙΑ".

Η αλήθεια είναι ότι έχω πάει σε ένα το όποιο έφαγε τις κατάρες μου και παρόλα αυτά άνοιξε και στην Βούλα. Γιατί το μίσησα; Γιατί το γλάσο ήταν φτιαγμένο από τυρί. Ναι το γνωρίζω ότι πολλοί τα κάνουν έτσι και θρηνώ. Αν δεν νοιώσεις τη ζαχαρίτσα κριτς κριτς δεν καταλαβαίνεις cupcake. Και επειδή προσπαθώ να κάνω δίαιτα , ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΩ ΑΛΛΟ!

Φαντάσου όμως ρε παιδί μου, αντί για τα donats (που καλά και αυτά δεν λέω) που τρώγαμε κάθε Κυριακή στη Γλυφάδα, να υπήρχαν cupcakes!

Αυτή λοιπόν είναι η τρέλλα μου, που έχει στοιχειώσει τα όνειρα μου. Ακόμα όπως είπα δεν έχω ενδώσει στην απροκάλυπτη βασανιστική πρόκληση, αλλά κάποια στιγμή θα γίνει. Και τότε δεν θα υπάρχει γυρισμός! CHEERS TO THE CUPCAKES, λοιπόν!