Our greatest glory is not in never falling, but in rising every time we fall

Μία φορά, η δύο τον μήνα, θα σε πιάσει αυτό το κάτι, το αρνητικό, που θα βαριέσαι τη ζωή σου, θα αμφισβητήσεις τα πάντα γύρω σου, το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον και τον ίδιο σου τον εαυτό. Εμένα αυτό το κάτι με έπιασε μία μέρα του Απριλίου, μισή για την ακρίβεια. Συνήλθα γρήγορα γιατι διάβασα την επιστολή που ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έστειλε στους φίλους του πριν αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας (δες στο τέλος του κειμένου, αξίζει να την διαβάσεις).

Έτσι έπιασα και εγώ το word για να γράψω το δικό μου η-ζωή-είναι-ωραία κείμενο και να το διαβάζω όταν με παίρνει από κάτω. Και αυτό έχει κάπως έτσι:

Είναι εντάξει καμιά φορά να χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, αρκεί να μπορέσεις να αφυπνίσεις τον εαυτό σου, να τον πιάσεις από το χέρι να του θυμίσεις ποιος είναι, τι κάνει, που πάει, που θέλει να πάει και πως όλα είναι εύκολα αρκεί να τα αντιμετωπίζεις με χαμόγελο.

Αυτό ίσως και να είναι το μεγαλύτερο δίδαγμα που πήρα από την μητέρα μου. Να χαμογελάς, ότι και να γίνει. Όπως και μία δασκάλα στο δημοτικό στο τέλος του χρόνου, σε ένα μικρό πράσινο χαρτάκι μου είχε γράψει «Χαμογέλα, κάνει τους άλλους να ανησυχούν».

Είναι και τα λόγια των μεγάλων λίγο πριν φύγουν, που το μόνο μου λένε είναι «Να αγαπάς και να το λες σε αυτούς που αγαπάς» ή πως «η ζωή είναι όμορφη, κι ας είναι δύσκολη» και πως «πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή».

Όλα αυτά να θυμίσεις στον εαυτό σου όταν γονατίσει και να τον στηρίξεις με όλη σου την δύναμη να σταθεί περήφανα στα πόδια του, να χαμογελάσει και να συνεχίσει να κυνηγά τα όνειρα, χωρίς να ξεχνά να ζει το σήμερα και θυμάται το παρελθόν.

Να ακούς την μουσική που σε γαληνεύει, να βλέπεις τις σειρές που σε κάνουν να γελάς, να διαβάζεις το βιβλίο που σε συγκινεί και να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σε κάνουν να κλαις από τα γέλια. Να αισθάνεσαι ελεύθερος μέσα στην ζωή σου, στη δική σου ζωή.

Και όταν θα έρθει η ώρα που το χαμόγελό σου θα σβήσει, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο και οι βασανιστικές σκέψεις θα παγιδευτούν στο μυαλό σου, μην φοβηθείς. Σκέψου απλά πόσο όμορφα νιώθεις όταν βάζεις τα πόδια σου στην άμμο και γίνεσαι ένα με τον βυθό της θάλασσας. Γέμισε τα μάτια σου με το μπλε του ορίζοντα, κάνε μεγάλα όνειρα χωρίς δισταγμούς και όλα θα πάνε καλά. 

Και για να προσθέσω λίγη ακόμα δόση θετικής ενέργειας, έκλεψα μερικές εικόνες για να πάνε πακέτο με το κείμενο.

Υ.Γ. Η επιστολή που ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έστειλε στους φίλους του πριν αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας:

Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’αυτό που αξίζουν, αλλά γι’αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τ’αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους…

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή… Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους… Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.