I believe in miracles

Πέρασαν κι όλας δύο εβδομάδες. Πότε πρόλαβαν; και γιατι οι αναμνήσεις είναι ακόμα τόσο νωπές;

Ήταν Τρίτη σαν σήμερα, μέρα παγωμένη. Πήγα στο νοσοκομείο, εκεί που μου πε η Ματίνα να πάω να δω τον Κώστα. Είχε λέει φάει μια αγκωνιά στο λαιμό κατά τη διάρκεια ενός αγώνα. Δεν ήταν κάτι σοβαρό, έτσι ακούστηκε. Πήγα. Όντως, ήταν πολύ χαλαρός και κεφάτος, καθόλου τρομαγμένος, λίγο μόνο κουρασμένος. Όλα καλά, θα φύγουμε πριν καταλάβουμε ότι ήρθαμε, θα πάμε πάλι για καφέ στην Κοραή σε καμία δυό μέρες... Μείναμε περισσότερο απόσο περιμέναμε. Είδαμε περισσότερα απόσο φανταζόμασταν. Ζήσαμε περισσότερα απόσα μπορούσαμε να αντέξουμε. Λέγαμε "όλα καλά θα πάνε. ε;" και περιμέναμε απάντηση.

Μία ημέρα. Μία κακιά στιγμή. Μία κόλαση. Ένα θαύμα.

Και εντέλει όλα και πάλι καλά. Υγεία πάνω από όλα φωνάζω πλέον. Εγώ που έλεγα ευτυχία πάνω από όλα. ΥΓΕΙΑ! Σε λίγο καιρό θα πάμε και πάλι για καφέ στην Κοραή. Θα το θυμόμαστε και θα το λέμε σαν την φοβερή και τρομερή ιστορία που ζήσαμε, με ΗΡΩΑ (πραγματικό ήρωα) τον καλύτερο μας φίλο. Θα σταματάμε μιά στιγμή να θυμηθούμε. Και μετά θα συνεχίζουμε να γελάμε.


Ήταν Σάββατο. Είχε φύγει για αγώνες. Έτρεχα στον Κώστα, ούτε είχα καταλάβει πότε έφυγε. Ήμουν με τα παιδιά, ετοιμαζόμασταν να φάμε. Κοιτάω το κινητό μου. Πόσες κλήσεις; Θεέ μου κάτι έπαθε, σκέφτηκα. Πήρα τηλέφωνο. "Πάμε Λονδίνο", μου είπε ο Σάββας, με μια φωνή που ξεχείλιζε ενθουσιασμό, "Ο Γιάννης έπιασε το όριο". Παύση. Δεν είχα λόγια.  Δεν είχα φωνή. Είχα μόνο ένα χαμόγελο στα χείλη μου και κάμποσα δάκρυα ευτυχίας να θέλουν να βγούν απεγνωσμένα από τη συγκίνηση. Ήρθε η Κυριακή. ένα μπουκέτο λουλούδια, ένα τεράστιο μπαλόνι, και ένα ελικοπτεράκι για το απωθημένο.
Μία αγκαλιά.
Είχε πετύχει το όνειρο της ζωής του.


Ήταν η εβδομάδα που πίστεψα στα θαύματα. Πίστεψα!
Ήμουν ένα σώμα σαν άψυχο, που περιφερόταν απλά παρατηρώντας αλλά μην καταλαβαίνοντας τι συμβαίνει γύρω μου. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι όλα αυτά γίνονταν στην πραγματικότητα. Ότι τα ζούσα στα αλήθεια. Ούτε ακόμα μπορώ να καταλάβω τι έγινε. Ούτε ποτέ θα καταλάβω πώς μπορούν τα δεδομένα να αλλάξουν σε μία μόνο στιγμή. Κι ας έλεγα πάντα, να ζεις την κάθε στιγμή, δεν είχα καταλάβει στα αλήθεια πόσο μικρή είναι αυτή η στιγμή και πόσο μεγάλη η αξία της. Κι αν είχα σταματήσει προς στιγμήν να ονειρεύομαι, κι αν είχα προστιγμήν ξεχάσει, αυτό τελείωσε. Τελικά η ζωή είναι όντως πολύ μικρή για να την χαραμίζουμε σε πρόσωπα και καταστάσεις που δεν μας εκφράζουν..Θα έχω όμως να θυμάμαι πως ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.