no money, no honey

Σεπτέμβριος 2011 - μια βόλτα στο Σύνταγμα και θα δεις εκατοντάδες από αυτά, να περιπλανώνται άσκοπα και οι προβληματισμοί να χαράσσονται πάνω τους. ΠΡΟΣΩΠΑ. Απελπισμένα πρόσωπα, γιατί άλλοτε οι τσέπες οι γεμάτες έδιναν ώθηση στο μυαλό να ταξιδεύει και να ονειρεύεται. Και η προσγείωση ήταν απότομη. Γιατί είμαστε ένας λαός που η ιστορία μας μάς έχει φουσκώσει τα μυαλά, και ο ξαφνικός εξευρωπαϊκισμός μας μάς οδήγησε στα πιο δύσκολα μονοπάτια της οικονομίας. Και ακολουθήσαμε όντας ευγνώμονες για αυτήν την δήθεν αναγνώριση που δήθεν κερδίσαμε κάπου, κάποτε.

Σεπτέμβριος 2011 - είδα δύο πρεζάκια να κλαίνε δίπλα-δίπλα. Είδα, όμως, 50 μέτρα πιο κει, ένα παππού με τις εγγόνες του απόλυτα ευτυχισμένος, να τους δείχνει πώς ταΐζουν περιστέρια.

Τη ζωή μας τη φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι. Υπεύθυνοι για αυτήν είμαστε μονάχα εμείς. Γιατί οι ζωή είναι μια σειρά από επιλογές. Ξέρω πρόσωπα, που επιλέγουν τους ανθρώπους γύρω τους με βάση τον τραπεζικό τους λογαριασμό. Πρόσωπα που χρησιμοποιούν τα χρήματα ως όπλο αυτοπεποίθησης. Ξέρω, όμως και πρόσωπα που την ευτυχία την βρίσκουν σε μικρές καθημερινές στιγμές, που για να τις ζήσεις δεν χρειάζεται ούτε 0,10 ευρώ.

Τη σιγουριά του πλούτου δεν σου την υποσχέθηκε κανείς. Αλλά, ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.