γιατί τα όνειρα κανείς δεν μπορεί να τα σκοτώσει

Κάθε μέρα που φεύγει ονειρεύομαι με ποιόν άλλο τρόπο θα μπορούσα να την είχα ζήσει. Και μετά ονειρεύομαι πώς θα ναι η επόμενη μέρα μου. Τι θα βάλω, ποιούς θα συναντήσω, τί θα κάνω, πώς θα το κάνω κλπ.
Και ξέρω πως όταν τελειώσει κ αυτή η μέρα μου θα σκεφτώ τί θα ήθελα να άλλαζα και πώς.
Καθετί ενδιαφέρον στη ζωή μου με παιδεύει πολυ.Με βασανΊζει.Γιατι με θέτει σε μια διαδικασία φαντασίας.πως θα αξιοποιήσω αυτο το καινούριο που εντόπισε, επεξεργάστηκε και θέλει, εννοείται, να το κάνει δικό μ ο εγκέφαλος μ;

Και έρχεται η μέρα εκείνη που τίποτα από όσα ειχα ονειρευτεί δεν πέτυχε.όχι απλώς δεν έγινε όπως τ περίμενα αλλά ούτε καν ακούμπησε που λεμε.και οι ρυτίδες του χαμόγελου μ πάνε προς τα κάτω

Και έχω κληθεί εγώ να ζήσω σε μια κοινωνία, που για κάποιο δικό τους λόγο οι "από πάνω απο το κεφάλι μου" αποφάσισαν, οτι οχι μόνο η επόμενη μέρα μ δεν θα ναι οπως την περίμενα,ΑΛΛΑ ΟΛΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ, απ όταν έπαιζα με παπάκια στην μπανιέρα, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΥΝ(θα θελα), ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΟΥΝ ΣΤΑ ΘΕΛΩ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΩΘΟΥΝ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΟΥ. ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΠΩΣ ΕΓΩ, ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ 19 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ, ΘΑ ΞΕΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΧΡΕΟΣ, ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΑΤΑΣΘΑΛΙΕΣ, ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ, ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΠΙΣΤΙΑ.

....ΛΥΠΑΜΑΙ, αλλά τα όνειρα μου δεν μπορεί να τα σκοτώσει κανεις.ΓΙΑΤΙ τα όνειρα είναι η ψυχή μου και οι ψυχές πετάνε!ΜΕΝΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΖΩΝΤΑΝΕΣ!

και αν εγώ αποφασίσω, επειδή εσύ με ανάγκασες, να χάσω την ψυχή μου τότε θα έχω πεθάνει, και ας επιβιώνω απλά.Τότε, θα με έχεις ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΕΣΥ, ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΕΚΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΩΘΕΙΣ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΟΥ.