GRC

I had absolutely forgotten how beautifully alive you feel when your mind can't settle down, when your thoughts are torturing you. I actually feel free cause I know that my mind and my heart love distracting me. I feel young cause I still have no idea where I'm going and what I'm doing. I only know that I enjoy each day of my life. I know that my brain sometimes wants to explode. I know that I can be a mess. And its for my best. I enjoy cause when you feel this way you can find yourself again even if you haven't realised that you've lost it. It's like your own body, your own mind wake you up with a sweet "hey beautiful you are still young and helpless in front of whatever unexpected life brings you" . I let myself lose control, even if it might hurt cause it's what I want to do, is how I create memories. Intense pure life memories. Letting my body dance, letting people discover me, laughing, trusting, enjoying...life.  ...

Περνάει ο καιρός.. και το χειρότερο είναι ότι περνάει ο καιρός όταν περνάς καλά..  Κοιτάω φωτογραφίες και συνειδιτοποιώ ότι δεν θα άλλαζα ούτε ένα λεπτό από τα τελευταία 6-7 χρόνια (πόσα;;;)..  Το μεγαλύτερο και ίσως πιο σημαντικό πράγμα που έχω καταφέρει είναι μάλλον αυτό.. Έχω κρατήσει στην ζωή μου ανθρώπους που με κάνουν να γελάω και με τους οποίους μπορώ να είμαι εγώ, να λέω ότι θέλω και να με αντέχουν.. Και έχω γεμίιιισει στιγμές και φωτογραφίες, από ταξίδια, σπιτομαζόξεις, βλακείες.  Ναι μου λείπει η Ελλάδα.. όχι ακόμα πολύ βέβαια αλλά μόλις μπει η άνοιξη νομίζω ότι το μυαλό μου θα ταξιδεύει εκεί κάθε μέρα.  Και η εμπειρία εδώ βέβαια είναι άλλη. Και όσο σκέφτομαι ότι αυτοί είναι οι τελευταίοι μήνες που θα είμαι ποτέ φοιτήτρια, να περνάω ώρες στα αμφιθέατρα, στις βιβλιοθήκες, στις εργασίες καταλαβαίνω ότι δεν αξίζει να αφήνω τον χρόνο να κυλάει χωρίς να ζω έντονα.. Όση πίεση, όσο άγχος, όση τρέλα και υποχρεώσεις κι αν έχεις να α...

Ήρθε η ώρα να αφιερώσω λίγα λεπτά για να θυμηθώ τη χρονιά που πέρασα και να καταγράψω τις ομορφότερες στιγμές της. Το έχω κάνει ήδη δύο-τρείς φορές και σκέφτομαι πως μετά από χρόνια αυτό το blog θα μου υπενθυμίζει πράγματα, καταστάσεις και συναισθήματα που ίσως και να έχω ξεχάσει. Το 2014 για εμένα ήταν μάθημα ζωής και μάλλον η χρονιά που επένδυσα στον εαυτό μου περισσότερο από ποτέ. Πήρα ρίσκο και μου βγήκε σε καλό. Άφησα την χώρα μου για πρώτη φορά και τέλος πάντων.. μεγάλωσα και εξελίχθηκα. Η χρονιά μου άρχισε δουλεύοντας στην Κατεχάκη και τελειώνει μαθαίνοντας στην Αγγλία.  Έντονες στιγμές μου έρχονται στο μυαλό και μάλλον φταίει το ότι το καλοκαίρι μου ήταν μεγάλο. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα καθαρά πιο θα είναι το resolution μου αλλά έχω σκεφτεί κάποια πράγματα... .. Να συγχωρώ πιο εύκολα. Να παίρνω τα πράγματα πιο χαλαρά. Να μην πω ποτέ ότι κάτι δεν γίνεται. Να χορεύω περισσότερο. Να λέω σε όλα ναι!  Αγαπημένο 2014 σε αποχαιρετώ με τις αγαπημένες μ...

Κάθομαι στο γραφείο που αγόρασα απο το Ikea. Έχω οργανώσει τα paper που πρέπει να διαβάσω για αύριο και μόλις θυμήθηκα ότι το πρωί έχουμε την φωτογάφηση για το επαγγελματικό μας προφίλ ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Έφτιαξα έναν καφέ, τον τρίτο για σήμερα νομίζω, και χαζεύω λίγο στον υπολογιστή καθώς τσιμπάω ένα κομμάτι από το red velvet cake δίπλα μου. Βάζω να ακούσω ένα αγαπημένο τραγούδι που είχα νοσταλγήσει και παραλίγο να δακρύσω. Νιώθω σαν να είμαι σχεδόν εκεί που είναι το πεπρωμένο μου, αν πιστεύει κανείς σε αυτό. Μία και μισή σχεδόν εβδομάδα από τότε που πρωτογνώρισα 70 ολοκαίνουρια πρόσωπα από όλον τον πλανήτη. Ευχαριστιέμαι να χαιρετάω κόσμο κάθε πρωί, με ένα πλατύ χαμόγελο. Κι ας γυρνάω κομμάτια κάθε μέρα στο σπίτι. Είναι μάλλον αυτού του είδους η κούραση που λες στον εαυτό σου "είναι για καλό". Τσεκάρω τον εαυτό μου και συνειδητοποιώ πως έχω πολλά αποθέματα ενέργειας και πάθους μέσα μου να προσπαθήσω για το καλύτερο. Ευχαριστιέμαι σχεδόν όταν κ...

Θα θυμάσαι εκείνα τα βράδια που κοιτούσαμε τους γαλαξίες και μετρούσαμε τα αστέρια; Τα παιχνίδια στην θάλασσα και τα γέλια; Θα θυμάσαι πόσο ευτυχισμένοι νιώσαμε; Την ευτυχία εκείνη την απλή που σύραμε από την παιδική μας ηλικία...Τα χαμόγελα τα αληθινά και τα γέλια που εκφράζονται με δάκρυα και κομμένη την ανάσα... Θα θυμάσαι πως ζήσαμε κάθε στιγμή αδιαφορώντας για τα πάντα; Ότι νιώσαμε την μοναδικότητα του παραδείσου και τα μάτια μας δάκριζαν μπροστά στο δέος της απλότητας; Θα θυμάσαι άραγες πως είχαμε τα πάντα χωρίς να μας ανήκει τίποτα; Πως το ξυπνητήρι μας ήταν το γλυκό φιλί του ήλιου, το κρεβάτι μας τα δροσερά βότσαλα και πόσο όμορφα μάς τραγουδούσαν τα κύματα "καληνύχτα"; Να το θυμάσαι.. 

Στο αεροπλάνο για την επιστροφή στην μαμα πατρίδα, συνειδητοποιώ πόσο πολυ και γιατι ήθελα να τα παρατήσω όλα και να φύγω στο άγνωστο. Δυο μήνες και κατι σε ενα μέρος καταπράσινο πέρασα, κάνοντας σχεδόν το απόλυτο τίποτα και απολαμβάνοντας το κάθε δευτερόλεπτο μέχρι το μεδουλι. Τους Άγγλους δεν τους είχα συμπαθησει, απο τότε που πήγα ανάποδα σε κατι σκάλες του μετρό στο Λονδίνο και μια γιαγιά με στόλισε με τα εκλεπτυσμένα οξφορδικα αγγλικά της. Τωρα όμως τα πράγματα ήταν λίγο αλλιώς, ίσως επειδή ήμουν μισή ώρα εκτός πρωτεύουσας και γιατι μου έφτιαχνε την ημέρα να με αποκαλούν love απλά για να μου προσφέρουν το τσάι μου.  Απο την άλλη αν υπάρχει παράδεισος θα μοιάζει κάπως έτσι. Ίσως ναι να ειμαι υπερβολική γιατι είχα και την κατάλληλη παρέα, αλλα τόσο πράσινο το μάτι μου δεν έχει ξαναντικρυσει. Όχι απο τα τελειοποιημενα πάρκα του Λονδίνου, με τις ρομαντικές πινελιές. Εδώ το τοπίο ήταν φυσικό... Φυσικά καλοφτιαγμενο.  Ενα ποδήλατο με καλαθάκι χρειαζοσουν και εξαφανιζοσουν στους...

Μία φορά, η δύο τον μήνα, θα σε πιάσει αυτό το κάτι, το αρνητικό, που θα βαριέσαι τη ζωή σου, θα αμφισβητήσεις τα πάντα γύρω σου, το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον και τον ίδιο σου τον εαυτό. Εμένα αυτό το κάτι με έπιασε μία μέρα του Απριλίου, μισή για την ακρίβεια. Συνήλθα γρήγορα γιατι διάβασα την  επιστολή που ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έστειλε στους φίλους του πριν αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας (δες στο τέλος του κειμένου, αξίζει να την διαβάσεις). Έτσι έπιασα και εγώ το word για να γράψω το δικό μου η-ζωή-είναι-ωραία κείμενο και να το διαβάζω όταν με παίρνει από κάτω. Και αυτό έχει κάπως έτσι: Είναι εντάξει καμιά φορά να χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, αρκεί να μπορέσεις να αφυπνίσεις τον εαυτό σου, να τον πιάσεις από το χέρι να του θυμίσεις ποιος είναι, τι κάνει, που πάει, που θέλει να πάει και πως όλα είναι εύκολα αρκεί να τα αντιμετωπίζεις με χαμόγελο. Αυτό ίσως και να είναι το μεγαλύτερο δίδαγμα που πήρα από...