Somewhere over the rainbow

Στο αεροπλάνο για την επιστροφή στην μαμα πατρίδα, συνειδητοποιώ πόσο πολυ και γιατι ήθελα να τα παρατήσω όλα και να φύγω στο άγνωστο. Δυο μήνες και κατι σε ενα μέρος καταπράσινο πέρασα, κάνοντας σχεδόν το απόλυτο τίποτα και απολαμβάνοντας το κάθε δευτερόλεπτο μέχρι το μεδουλι.

Τους Άγγλους δεν τους είχα συμπαθησει, απο τότε που πήγα ανάποδα σε κατι σκάλες του μετρό στο Λονδίνο και μια γιαγιά με στόλισε με τα εκλεπτυσμένα οξφορδικα αγγλικά της. Τωρα όμως τα πράγματα ήταν λίγο αλλιώς, ίσως επειδή ήμουν μισή ώρα εκτός πρωτεύουσας και γιατι μου έφτιαχνε την ημέρα να με αποκαλούν love απλά για να μου προσφέρουν το τσάι μου. 

Απο την άλλη αν υπάρχει παράδεισος θα μοιάζει κάπως έτσι. Ίσως ναι να ειμαι υπερβολική γιατι είχα και την κατάλληλη παρέα, αλλα τόσο πράσινο το μάτι μου δεν έχει ξαναντικρυσει. Όχι απο τα τελειοποιημενα πάρκα του Λονδίνου, με τις ρομαντικές πινελιές. Εδώ το τοπίο ήταν φυσικό... Φυσικά καλοφτιαγμενο. 

Ενα ποδήλατο με καλαθάκι χρειαζοσουν και εξαφανιζοσουν στους ποδηλατόδρομους που καμία επαφή δεν είχαν με τις πηγμενες λεωφόρους. Χανοσουν στην φύση, περνουσες γέφυρες, έμενες με ανοιχτό το στόμα όταν έβλεπες λαγουδακια, σκαντζόχοιρο, αλεπού και κάθε λογής πτηνό να περνά μπροστά σου. 

Και ο καιρός δεν ειναι τόσο άσχημος. Εκεί τουλάχιστον. Και οι Άγγλοι δεν υποφέρουν το καλοκαίρι, κι ας μην εχουν άμεση επαφή με τις παραλίες. Γιατι τα πάντα γύρω τους θυμίζουν αλάνες, γήπεδα κρικετ και ποδοσφαίρου. Σε κάθε γωνία παίζουν μπάλα, ψηνουν, πίνουν μπύρες και κάνουν πικ νικ. Μ άρεσε γιατί όλοι είχαν δυο σκυλιά, οι γάτες ήταν ελεύθερες και κυνηγούσαν έντομα, και τα παιδιά έβγαιναν απο το σπιτι τους με τις κάλτσες για να κάνουν ποδήλατο και πατινι. Απο ποτε έχεις να δεις παιδί ξυπόλυτο στην Αθήνα να κανει πατινι; 

Τόσο χαίρομαι που το εισιτήριο μου ειναι μετ' επιστροφής. Αλλα μην ειμαι άδικη. Ομολογώ οτι μέτρησα τις μέρες για να έρθω στην Αθήνα. Και τα τελευταία βραδιά δεν κοιμήθηκα για να σκέφτομαι τι θα κανω, τι μαγιό θα βάλω, τι θα φάω και ποιους θα πρωτοαγκαλιασω απο τους αγαπημένους μου. Μου έλειψε η θάλασσα, η βουλιαγμενη, το σουβλάκι, η οικογένεια μου, ο σκύλος μου και οι φίλοι μου. Ειναι ωραία να έχεις μια βάση αλλα ειναι συναρπαστικό να ζήσεις για λίγο με μια βαλίτσα στο χέρι, αυτο το σουρεαλιστικο και αθεράπευτα ρομαντικό "πάρε με και πάμε μακριά"..

...Θέση 17Α κάπου ανάμεσα στα σύννεφα λίγο μετα την Ιταλία.