GRC

Θα θυμάσαι εκείνα τα βράδια που κοιτούσαμε τους γαλαξίες και μετρούσαμε τα αστέρια; Τα παιχνίδια στην θάλασσα και τα γέλια; Θα θυμάσαι πόσο ευτυχισμένοι νιώσαμε; Την ευτυχία εκείνη την απλή που σύραμε από την παιδική μας ηλικία...Τα χαμόγελα τα αληθινά και τα γέλια που εκφράζονται με δάκρυα και κομμένη την ανάσα... Θα θυμάσαι πως ζήσαμε κάθε στιγμή αδιαφορώντας για τα πάντα; Ότι νιώσαμε την μοναδικότητα του παραδείσου και τα μάτια μας δάκριζαν μπροστά στο δέος της απλότητας; Θα θυμάσαι άραγες πως είχαμε τα πάντα χωρίς να μας ανήκει τίποτα; Πως το ξυπνητήρι μας ήταν το γλυκό φιλί του ήλιου, το κρεβάτι μας τα δροσερά βότσαλα και πόσο όμορφα μάς τραγουδούσαν τα κύματα "καληνύχτα"; Να το θυμάσαι.. 

Στο αεροπλάνο για την επιστροφή στην μαμα πατρίδα, συνειδητοποιώ πόσο πολυ και γιατι ήθελα να τα παρατήσω όλα και να φύγω στο άγνωστο. Δυο μήνες και κατι σε ενα μέρος καταπράσινο πέρασα, κάνοντας σχεδόν το απόλυτο τίποτα και απολαμβάνοντας το κάθε δευτερόλεπτο μέχρι το μεδουλι. Τους Άγγλους δεν τους είχα συμπαθησει, απο τότε που πήγα ανάποδα σε κατι σκάλες του μετρό στο Λονδίνο και μια γιαγιά με στόλισε με τα εκλεπτυσμένα οξφορδικα αγγλικά της. Τωρα όμως τα πράγματα ήταν λίγο αλλιώς, ίσως επειδή ήμουν μισή ώρα εκτός πρωτεύουσας και γιατι μου έφτιαχνε την ημέρα να με αποκαλούν love απλά για να μου προσφέρουν το τσάι μου.  Απο την άλλη αν υπάρχει παράδεισος θα μοιάζει κάπως έτσι. Ίσως ναι να ειμαι υπερβολική γιατι είχα και την κατάλληλη παρέα, αλλα τόσο πράσινο το μάτι μου δεν έχει ξαναντικρυσει. Όχι απο τα τελειοποιημενα πάρκα του Λονδίνου, με τις ρομαντικές πινελιές. Εδώ το τοπίο ήταν φυσικό... Φυσικά καλοφτιαγμενο.  Ενα ποδήλατο με καλαθάκι χρειαζοσουν και εξαφανιζοσουν στους...

Μία φορά, η δύο τον μήνα, θα σε πιάσει αυτό το κάτι, το αρνητικό, που θα βαριέσαι τη ζωή σου, θα αμφισβητήσεις τα πάντα γύρω σου, το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον και τον ίδιο σου τον εαυτό. Εμένα αυτό το κάτι με έπιασε μία μέρα του Απριλίου, μισή για την ακρίβεια. Συνήλθα γρήγορα γιατι διάβασα την  επιστολή που ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έστειλε στους φίλους του πριν αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας (δες στο τέλος του κειμένου, αξίζει να την διαβάσεις). Έτσι έπιασα και εγώ το word για να γράψω το δικό μου η-ζωή-είναι-ωραία κείμενο και να το διαβάζω όταν με παίρνει από κάτω. Και αυτό έχει κάπως έτσι: Είναι εντάξει καμιά φορά να χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, αρκεί να μπορέσεις να αφυπνίσεις τον εαυτό σου, να τον πιάσεις από το χέρι να του θυμίσεις ποιος είναι, τι κάνει, που πάει, που θέλει να πάει και πως όλα είναι εύκολα αρκεί να τα αντιμετωπίζεις με χαμόγελο. Αυτό ίσως και να είναι το μεγαλύτερο δίδαγμα που πήρα από...

Αγαπώ τα Χριστούγεννα για αυτό και τα καταπιέζω να έρθουν λίγο πιο νωρίς. Δεν ήμουν από τα παιδιά που έγραφε γράμματα στον Άγιο Βασίλη, ήμουν όμως από εκείνα που ρωτούσαν συνεχώς να μάθουν για το πού ζει και τί κάνει. Ήξερα ότι δεν ερχόταν προς τα εδώ γιατί του πέφτει μακριά. Το αγαπημένο φυσικά δεν ήταν να στολίζω το δέντρο, γιατί πολύ απλά θα έβαζα λάθος τα στολίδια. Το αγαπημένο μου ήταν να ρίχνω στο τέλος το χιόνι, το οποίο έκρυβε διακριτικά τα φωτάκια. Κι όμως εμένα μου αρέσουν τα εκνευριστικά για πολλούς φωτάκια με τα τραγούδια. Είναι μαγικά τα Χριστούγεννα, είναι όμορφα, κάτι που όσο μίζερος και να είσαι οφείλεις να παραδεχτείς. Τα λαμπιόνια, το ψεύτικο τις περισσότερες φορές χιόνι, τα δώρα, τα στολίδια που σπάνε το κατεστημένο και παίρνουν κολακευτικά λόγια από τους καλεσμένους, οι κουραμπιέδες, η βασιλόπιτα και όλα αυτά τα κλισέ δημιουργούν την τέλεια ατμόσφαιρα. Σε αναγκάζουν να πετάξεις μακριά, να σκάσεις ένα δειλό χαμόγελο ακόμα και αν περνάς την πιο μαύρη σου μέρ...

Ξεκινώ να γράφω μετά απο μήνες και ας γράφω καθημερινά χιλιάδες λέξεις χωρίς νόημα. Ακούω lounge music και νιώθω σαν να με φυσάει ενα καλοκαιρινό αεράκι με αλατισμενες ψιχαλες, κι όμως οι ουρανοί έξω εχουν ανοίξει. Η βροχή πέφτει αγριεμένα και νιώθω οτι μαζί με τους βρομικους δρόμους, καθαρίζει και η ψυχή μου.  Ενα τέτοιο ξέσπασμα χρειάζομαι και εγω. Μάζεψα πολλά, για αυτο και δεν μπορούσα να κάτσω να γράψω. Όχι τους τελευταίους μήνες τα πράγματα δεν πανε όπως τα υπολόγιζα. Είχα κάποιες απώλειες που με πόνεσαν και κάποιες καταστάσεις που με παιδεψαν με αγχωτικες σκέψεις.  Αλλα και πάλι, τι ειναι η ζωή χωρίς τα απρόσμενα, μια ρουτίνα μουχλιασμένη. Έπειτα τα μαθήματα ειναι τόσο ισχυρά και βαθιά που μόνο κερδισμένη θα μπορούσα να βγω απο αυτήν την κατάσταση. Αλλα πονάει ματιά μου, ο κόσμος και το νιώθω καθημερινά, ενώ με εξοργίζει ταυτόχρονα η εκμετάλλευση. Εντάξει τα είπα, τα έβγαλα.  Είμαι θετικός άνθρωπος... Η ζωή απο την άλλη ειναι ωραία, η επιβίωση την κάνει λίγο δύσκολ...

Είχες ποτέ σου σκεφτεί πώς θα ήταν η ζωή σου σε μερικά χρόνια; Και αν ναι, πώς σε είχες φανταστεί; Εγώ δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία και τώρα χαίρομαι για αυτό. Σχεδόν μία εβδομάδα έχει περάσει από τότε που έκλεισα τα 22 και νιώθω πιο τυχερή από ποτέ. 'Ισως η επιτυχία αυτή να κρύβεται ακριβώς στο γεγονός ότι δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες για το σήμερα. Ανοικτή σε οτιδήποτε καινούριο. Πόνταρα την τύχη μου και ορίστε τώρα έχω μία δουλειά που μου αρέσει, ξέρω να παίζω πόκερ και να γράφω με τυφλό σύστημα. Καθόλου άσχημα λοιπόν! Θέλει φυσικά προσπάθεια να κάνεις το παραμικρό. Θέλει και πολύ θετική ενέργεια επίσης. Γιατί αν κάθεσαι σε έναν καναπέ γκρινιάζοντας για την κατάσταση στη χώρα σου, αδιαφορώντας να ψαχτείς γιατί "δεν υπάρχει τίποτα στην Ελλάδα του μνημονίου" τότε το σίγουρο είναι ότι όντως θα συνεχίσεις να κάθεσαι για πολύ καιρό στον ίδιο καναπέ. Και αν ψάξεις και πάλι δεν βρείς τίποτα, που αμφιβάλω- εκτός και αν τα μυαλά σου είναι φουσκωμένα και δεν...

 Η συνταγή περιλαμβάνει αλεύρι, νερομπογιές, παλιά ρούχα, πολύ καλή διάθεση, ξεγνοιασιά, χορό και γέλιο. Μία γιορτή της Καθαρής Δευτέρας. Στην αρχή ήμουν διστακτική, μόλις όμως ένιωσα το πνεύμα των αλευρομουτζουρωμάτων δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ, μπήκα και εγώ στον χορό, και βγήκα μουτζουρωμένη και απερίγραπτα χαρούμενη και ενθουσιασμένη. Τα αλευρομουτζουρώματα λαμβάνουν χώρα κάθε χρόνο στο Γαλαξίδι, την ημέρα της Καθαρής Δευτέρας, για να αποχαιρετήσουν τις Απόκριες και να καλωσορίσουν την Σαρακοστή. Το έθιμο κρατά από πολύ πολύ παλιά αφού σύμφωνα με τον Ευθύμιο Γουργούρη που αναφέρει στο βιβλίο του «Το Γαλαξίδι στον καιρό των καραβιών» το έθιμο υπάρχει «από την εποχή των καραβιών». Η ακμή της ναυτικής δύναμης ήταν γύρω στο 1840. Πρόκειται για μια παράδοση που ξεκίνησε από τους κατοίκους της ναυτικής πολιτείας και η ιδέα για την καθιέρωση του αλευρομουντζουρώματος ήρθε από τους ναυτικούς που ταξίδευαν στη Σικελία και είχαν δει παρόμοια έ...