GRC

Σεπτέμβριος 2011 - μια βόλτα στο Σύνταγμα και θα δεις εκατοντάδες από αυτά, να περιπλανώνται άσκοπα και οι προβληματισμοί να χαράσσονται πάνω τους. ΠΡΟΣΩΠΑ. Απελπισμένα πρόσωπα, γιατί άλλοτε οι τσέπες οι γεμάτες έδιναν ώθηση στο μυαλό να ταξιδεύει και να ονειρεύεται. Και η προσγείωση ήταν απότομη. Γιατί είμαστε ένας λαός που η ιστορία μας μάς έχει φουσκώσει τα μυαλά, και ο ξαφνικός εξευρωπαϊκισμός μας μάς οδήγησε στα πιο δύσκολα μονοπάτια της οικονομίας. Και ακολουθήσαμε όντας ευγνώμονες για αυτήν την δήθεν αναγνώριση που δήθεν κερδίσαμε κάπου, κάποτε. Σεπτέμβριος 2011 - είδα δύο πρεζάκια να κλαίνε δίπλα-δίπλα. Είδα, όμως, 50 μέτρα πιο κει, ένα παππού με τις εγγόνες του απόλυτα ευτυχισμένος, να τους δείχνει πώς ταΐζουν περιστέρια. Τη ζωή μας τη φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι. Υπεύθυνοι για αυτήν είμαστε μονάχα εμείς. Γιατί οι ζωή είναι μια σειρά από επιλογές. Ξέρω πρόσωπα, που επιλέγουν τους ανθρώπους γύρω τους με βάση τον τραπεζικό τους λογαριασμό. Πρόσωπα που χρησιμοποιούν τα χρήματα...

Και μόλις μπήκε ο Αύγουστος και εγώ θα προσπαθήσω να εκφραστω μέχρι να τελειώσει το τραγούδι (wherever you will go ). Ένα καλοκαίρι που περνάει σαν σίφουνας. Όχι γιατί ξαφνικά μίκρυναν οι μήνες, αλλά γιατί όντως όσο μεγαλώνεις περνάει πιο γρήγορα ο καιρός. και οι άνθρωποι . Τίποτα, ή τέλος πάντων σχεδόν τίποτα, δεν είναι το ίδιο όπως παλιά, που το καλοκαίρι κρατούσε μια αιωνιότητα και παίζαμε μήλα μέχρι που η καμπάνα της εκκλησίας χτύπαγε 9 φορές και " έπρεπε να μαζευτούμε". Δεν λέω ότι τα πράγματα είναι χειρότερα, απλά διαφορετικά. Πάντως το καλοκαίρι αυτό οι ανάγκες οι δικές μου έχουν αλλάξει σίγουρα. Θέλω ξεκούραση, γιατί ξέρω ότι η χρονιά που έπεται είναι μεγάλης σημασίας. SOS πράγμα . Και εκεί που λέω ξεκουράσου - όχι, θέλω να ξεφαντώσω. Θέλω να πάω πίσω στας Μυκόνας, να νιώσω εκτός εαυτού. Θέλω να κάνω βαρετές οικογενειακές διακοπές, ήρεμες. Θέλω να μείνω σε μια ταράτσα, με μπύρες πολλές, να κοιτάω τα αστέρια και να ονειρεύομαι ένα μέλλον που κατά πάσα πιθανότητα δεν...

'Αν κάτι δεν πηγαίνει καλά στη ζωή μου, και ακόμα περισσότερο στις σχέσεις με τους ανθρώπους που έχω επιλέξει να είναι στη ζωή και στην καρδιά μου, πέφτω σε κατάθλιψη.Και το εννοώ! Για αυτά δηλαδήπου κάποιος θα πεί "'ελα μωρέ σιγά και τί έγινε", εγώ θα αφιερώσω ατελείωτες ώρες σύσκεψης με τον εαυτό μου και αρκετά δάκρυα και αναστεναγμούς. Δεν είναι οτι είμαι oversensitive ή τέλος πάντων δεν ξέρω τί είμαι και μεταμορφώνομαι για κάποιες μέρες σε dramaQueen, που θέλει όπως και δίποτε να ακούει το άλλοτε υπερεκνευριστικό "όλα θα πάνε καλά, μην ανησυχείς". Ο μόνος τρόπος, που μετά από χρόνια αυτοψυχανάλυσης, βρήκα κάπως να το αιτιολογήσω είναι το ότι, για να βρεί κάποιος θέση στην καρδιά μου είναι αρκετά δύσκολο.όχι γιατί είναι κατηλλειμένες οι θέσεις, αλλά γιατί είναι πολύ private class, ρε παιδί μου, πολύ κλειστό κύκλωμα. Και όποιος βρεί να καθήσει, απο κει και πέρα μιλάμε για ασφάλεια.Ο τύπος πρέπει να είναι καθαρός από οτιδήποτε μπορεί να καταστρέψει την ...

Κάθε μέρα που φεύγει ονειρεύομαι με ποιόν άλλο τρόπο θα μπορούσα να την είχα ζήσει. Και μετά ονειρεύομαι πώς θα ναι η επόμενη μέρα μου. Τι θα βάλω, ποιούς θα συναντήσω, τί θα κάνω, πώς θα το κάνω κλπ. Και ξέρω πως όταν τελειώσει κ αυτή η μέρα μου θα σκεφτώ τί θα ήθελα να άλλαζα και πώς. Καθετί ενδιαφέρον στη ζωή μου με παιδεύει πολυ.Με βασανΊζει.Γιατι με θέτει σε μια διαδικασία φαντασίας.πως θα αξιοποιήσω αυτο το καινούριο που εντόπισε, επεξεργάστηκε και θέλει, εννοείται, να το κάνει δικό μ ο εγκέφαλος μ; Και έρχεται η μέρα εκείνη που τίποτα από όσα ειχα ονειρευτεί δεν πέτυχε.όχι απλώς δεν έγινε όπως τ περίμενα αλλά ούτε καν ακούμπησε που λεμε.και οι ρυτίδες του χαμόγελου μ πάνε προς τα κάτω Και έχω κληθεί εγώ να ζήσω σε μια κοινωνία, που για κάποιο δικό τους λόγο οι "από πάνω απο το κεφάλι μου" αποφάσισαν, οτι οχι μόνο η επόμενη μέρα μ δεν θα ναι οπως την περίμενα,ΑΛΛΑ ΟΛΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ, απ όταν έπαιζα με παπάκια στην μπανιέρα, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΥΝ(θα θελα), ΠΡΕΠΕΙ ...