GRC

Χαμένη ανάμεσα σε αυτό που είσαι και αυτό που θα έπρεπε, που θα ήθελες. Μία ηρωίδα ρομαντικής κομεντί, ένα στιχάκι μίας ροκ μπαλάντας, μία ομοιοκαταληξία ενός συγκινητικού ποιήματος, μία καλοντυμένη φιγούρα εξωφύλλου, ένας τίτλος βιβλίου. Θα μπορούσε να είσαι εσύ. Είσαι; Εσύ; Ξυπνάς το πρωί, πίνεις καφέ. Έτσι δεν κάνουν; Ντύνεσαι κομψά, με δικές σου μοναδικές ατέλειες, μπαίνεις, χαμογελάς, χαιρετάς. Έτσι δεν κάνουν; Κινέζικο ρύζι με κάρι, μπλέκεις τα δάχτυλά σου στα ξυλάκια. Πόσο θα ήθελες ένα κουτάλι! Ένα κοσμοπόλιταν, ή όχι; παχαίνει; Ποιός ξέρει; Θα ψάξω μετά αν έπρεπε. Φωτογραφίες. Έτσι ήμουν. Όπως ήθελα. Μπράβο, επιτυχημένη ήμουν. Και μετά ξαπλώνεις, κάπου ανάμεσα στα πολλά σου μαξιλάρια, λες και βόλεψαν ποτέ κανέναν. Αλλά έτσι πρέπει. Το κινητό σου δίπλα, μία κλήση δρόμος το όνειρο από την πραγματικότητα. Σου στέλνει, τί πρέπει να απαντήσω; Θα με σκέφτεσαι; Του αρέσω; Εγώ ή αυτό του κούλ κορίτσι που ήμουν σήμερα; Έρωτας! Ευτυχία! Αυτά πρέπει να προβάλλω....

Εδώ και πάλι, με μία κούπα καφέ στο χέρι, καθισμένη σε έναν καναπέ, με τεράστιο φούτερ, χουχούλικες παντόφλες, να βλέπω ταινίες και να προσποιούμαι εδώ και τρείς μέρες ότι είναι Κυριακή. Υποτίθεται ότι φέτος θα ήταν για εμένα ένας χρόνος ξεκούρασης. Κάθε άλλο βέβαια. Αλλά μου αρέσει. Ο χρόνος που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο, πού θα είσαι του χρόνου . Κάθε χρόνος έτσι είναι μόλις πάρεις το πτυχίο σου. Τρομακτικό. Αλλά συναραπαστικό. Γιατί αν ένα όνειρο δεν είναι τρομακτικό δεν είναι αρκετα μεγάλο. Για όλους εσάς που βρίσκεστε στην ίδια φάση έχω να σας πω κάτι που είπα στον εαυτό μου και που μου είπαν για να ηρεμίσω σε μία κρίση εαυτού και ονείρων που με έπιασε πριν μία εβδομάδα. Υπάρχουμε και εμείς που κάνουμε μεγάλα όνειρα. Και που προσπαθούμε να τα κάνουμε πραγματικότητα. Και μας πιάνει ο πανικός του τύπου και-αν-αποτύχουμε-τι; Δεν υπάρχει αποτυχία αν προσπαθείς να κάνεις τα μεγάλα σου όνειρα πραγματικότητα. Αν έχεις προσπαθήσει αρκετά. Δεν είναι λούζερ αν σκέφτεσαι έτσι. Α...

Tελευταία μέρα του 2012.. είμαι έτοιμη να κάνω την αποτίμησή μου.. πολύ καλή χρονιά... γεμάτη ταξίδια...εμπειρίες..χαμόγελα.. και πολύ αγάπη... μπορώ να θυμάμαι πολλά.. όπως τις 24-01 bad memory, but also a miracle.. -the big party   - το camping που τόσο περιμέναμε   - Λευκάδα (ο Βαγγγελης-χαχα)  -Μύκονος (η αγαπημένη μου) -Λονδίνο (και όχι απλός τουρισμός)   -Ιρλανδία (what a place)   -Ρώμη (τέλεια!!) -Γύθειο (pool times)   ένας χρόνος ταξίδι και αναμνήσεις.. πολύ δυνατές.. και ας μην ξεχνάμε και το πτυχίο.. Ναι ναι, όντως καλή χρονιά.. κα ελπίζω κάθε χρόνο και καλύτερα.. και ελπίζω σε ταξίδια, έρωτες και χαμόγελα.. γιατί στο τέλος αυτά είναι τα σημαντικά.. αυτά θα θυμόμαστε και θα γελάμε.. Εύχομαι το 2013 να πάμε κόντρα στον άνεμο και να είμαστε πιο ευτυχισμένοι από ποτέ... να περνάτε όλοι πάντα τέλεια !!!! ΗΟΗΟΗΟ!! HAPPY NEW YEAR!!!! ...

Ετοιμάζομαι λοιπόν να γράψω ένα άρθρο σχετικά με το πόσο έχουν επηρεάσει τα social media την πολιτική μας άποψη, το ενδιαφέρον μας για την πολιτική, αλλά και πώς έχουν διαμορφώσει σήμερα το πολιτικό προσκήνιο. Εμπνευσμένη από τις αμερικανικές εκλογές όπου αποδεδειγμένα ο Ομπάμα κέρδισε έχοντας την στήριξη των social media, ακολουθώντας μία προεκλογική στρατηγική όπου τα social media και η προώθηση του μέσω αυτών είχαν κεντρικό ρόλο, είπα να φτιάξω ένα ερωτηματολόγιο για να δουμε σε τι σημείο βρισκόμαστε στην Ελλάδα. Ο κόσμος των social media για εμάς μπορεί να είναι ένα παιχνίδι και μία ασχολία στον ελεύθερο μας χρόνο. Για τον κόσμο της πολιτικής όμως, και όχι μόνο, έχουν γίνει μία επιστήμη, όπου κλάδοι επικεντρωμένοι σε αυτά ερευνούν όλες τις πτυχές των social media το πώς επηρεάζουν τους χρήστες αλλά και γενικά την καθημερινότητα. Δεν έχεις λοιπόν παρά να απαντήσεις στο παρακάτω ερωτηματολόγιο και να δεις τα αποτελέσματα.  https://docs.google.com/spreadsheet/embedde...

the extra calories, the unstopped nap, the laziness, the high-coffee level, the best day of the weekend,  the first Sunday of the month, is ours...

Δεν έχω φύγει. Εδώ είμαι. Ακόμη. Χάθηκα λίγο στην προσπάθεια μου να αγγίξω το μεγάλο όνειρο. Χάθηκα λίγο ανάμεσα στις ανασφάλειες του τώρα και τους φόβους του αύριο. Καθημερινή και κυρίως βραδινή η μάχη του να μην χαθώ τελείως, να θυμηθώ ποιά είμαι τί έχω κάνει και πού θέλω να πάω και με ποιούς. Κάποιου είδους εσωτερική ψυχανάλυση με τις πολύπλευρες σκέψεις να διψούν για επιβεβαίωση. Πάλι μπερδεμένα γράφω. Είναι γιατί είχα συνηθίσει να μην έχω αδυναμίες να μην νιώθω ανασφάλεια ποτέ. Είναι λίγο που ο εαυτός μου έθιξε τον εγωισμό μου. Λίγο ο καφές την Κυριακή λίγο το ότι τα πράγματα δείχνουν να μπαίνουν σε μία θέση και οι σκέψεις το ίδιο, φαίνεται πως εγκαταλείπω αυτήν την ψυχοφθόρα αλλά κατά τα άλλα με πολύ όμορφες αναμνήσεις περίοδο που όλα προσπαθώ να μπουν σε τάξη και όλα καταρρέουν. Και ξέρεις δεν είναι ωραίο να καταρρέουν αυτά που αγαπάς. Αλλά τέλος πάντων μάθημα είναι και αυτό, όταν παλεύεις με το είναι σου. Μία αντίθεση όπου έξω όλα είναι χρωματιστά και στα αλήθ...