GRC

Χαμένη ανάμεσα σε αυτό που είσαι και αυτό που θα έπρεπε, που θα ήθελες. Μία ηρωίδα ρομαντικής κομεντί, ένα στιχάκι μίας ροκ μπαλάντας, μία ομοιοκαταληξία ενός συγκινητικού ποιήματος, μία καλοντυμένη φιγούρα εξωφύλλου, ένας τίτλος βιβλίου. Θα μπορούσε να είσαι εσύ. Είσαι; Εσύ; Ξυπνάς το πρωί, πίνεις καφέ. Έτσι δεν κάνουν; Ντύνεσαι κομψά, με δικές σου μοναδικές ατέλειες, μπαίνεις, χαμογελάς, χαιρετάς. Έτσι δεν κάνουν; Κινέζικο ρύζι με κάρι, μπλέκεις τα δάχτυλά σου στα ξυλάκια. Πόσο θα ήθελες ένα κουτάλι! Ένα κοσμοπόλιταν, ή όχι; παχαίνει; Ποιός ξέρει; Θα ψάξω μετά αν έπρεπε. Φωτογραφίες. Έτσι ήμουν. Όπως ήθελα. Μπράβο, επιτυχημένη ήμουν. Και μετά ξαπλώνεις, κάπου ανάμεσα στα πολλά σου μαξιλάρια, λες και βόλεψαν ποτέ κανέναν. Αλλά έτσι πρέπει. Το κινητό σου δίπλα, μία κλήση δρόμος το όνειρο από την πραγματικότητα. Σου στέλνει, τί πρέπει να απαντήσω; Θα με σκέφτεσαι; Του αρέσω; Εγώ ή αυτό του κούλ κορίτσι που ήμουν σήμερα; Έρωτας! Ευτυχία! Αυτά πρέπει να προβάλλω....

Εδώ και πάλι, με μία κούπα καφέ στο χέρι, καθισμένη σε έναν καναπέ, με τεράστιο φούτερ, χουχούλικες παντόφλες, να βλέπω ταινίες και να προσποιούμαι εδώ και τρείς μέρες ότι είναι Κυριακή. Υποτίθεται ότι φέτος θα ήταν για εμένα ένας χρόνος ξεκούρασης. Κάθε άλλο βέβαια. Αλλά μου αρέσει. Ο χρόνος που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο, πού θα είσαι του χρόνου . Κάθε χρόνος έτσι είναι μόλις πάρεις το πτυχίο σου. Τρομακτικό. Αλλά συναραπαστικό. Γιατί αν ένα όνειρο δεν είναι τρομακτικό δεν είναι αρκετα μεγάλο. Για όλους εσάς που βρίσκεστε στην ίδια φάση έχω να σας πω κάτι που είπα στον εαυτό μου και που μου είπαν για να ηρεμίσω σε μία κρίση εαυτού και ονείρων που με έπιασε πριν μία εβδομάδα. Υπάρχουμε και εμείς που κάνουμε μεγάλα όνειρα. Και που προσπαθούμε να τα κάνουμε πραγματικότητα. Και μας πιάνει ο πανικός του τύπου και-αν-αποτύχουμε-τι; Δεν υπάρχει αποτυχία αν προσπαθείς να κάνεις τα μεγάλα σου όνειρα πραγματικότητα. Αν έχεις προσπαθήσει αρκετά. Δεν είναι λούζερ αν σκέφτεσαι έτσι. Α...